اخبار و مقالات

تفاوت معماری ایرانی و خارجی

معماری اصیل ایران دارای ویژگیهای متنوعی است که در مقایسه با معماری کشورهای دیگر جهان از ارزشی بخصوص برخوردار است: زیرا ویژگیهایی چون طراحی مناسب، محاسبات دقیق، فرم درست پوشش، رعایت مسائل فنی و علمی در ساختمان، ایوانهای رفیع، ستونهای بلند و بالاخره تزئینات گوناگون که هریک در عین سادگی معرف شکوه معماری ایران هسستند.

به طور کلی می توان معماری ایرانی را به پنج شاخه تقسیم کرد:درونگرایی، پرهیز از بیهودگی، مردم واری یا مردم محوری، خودبسندگی و نیارش یا ایستایی مشاهده کرد.

1-درونگرایی:

یکی از باورهای مردم ایران زندگی شخصی و حرمت آن بوده که این امر به گونه ای معماری ایران را درون ‌ گرا ساخته است. معماران ایرانی با سامان ‌ دهی اندام ‌ های ساختمان در گرداگرد یک یا چند میان ‌ سرا، ساختمان را از جهان بیرون جدا می ‌ کردند و تنها یک هشتی این دو را به هم پیوند می ‌ داد.
درون گرایی مفهومی است که به صورت یک اصل در معماری ایران وجود داشته و با حضوری آشکار، به صورتهای متنوع، قابل درک و مشاهده است. اصولاً باور های مردم در ساماندهی اندام های گوناگون ساختمان به ویژه خانه های سنتی،بسیار کارساز بوده است. یکی از این باور ها ارزش نهادن به زندگی شخصی و حُرمت آن و نیز عزت نفس ایرانیان بوده که این امر باعث درونگرا بودن معماری ایران شده.
در فرهنگ این نوع معماری، ارزش واقعی به جوهر و هسته باطنی آن داده شده است و پوسته ظاهری، صرفا پوششی است تا از حقیقتی محافظت کند و غنای درونی و سربسته آن تعیین کننده جوهر و هستی راستین بنا است و قابل قیاس با وجوهات و فضای بیرونی نیست.

2- پرهیز از بیهودگی:
همواره معماران در تلاش بودند کار بیهوده در ساختمان سازی نکنند و از اسراف پرهیز می کردند.

اگر در کشورهای دیگر،هنرهای وابسته به معماری مانند نگارگری(نقاشی)و سنگتراشی،پیرایه(آذین)به شمار می آمده، در کشور ما هرگز چنین نبوده است.گره سازی با گچ و کاشی و خشت و آجر و به گفته ی خود معماران،”آمود” و اندود بیشتر بخشی از کار بنیادی ساختمان است. اگر نیاز باد در زیر پوشش آسمانه (سقف)،پنامی (عایقی) در برابر گرما و سرما ساخته شود یا افراز بنا که ناگزیر پرو پیمون است و نمی تواند به دلخواه معمار کوتاهتر شود،تنها با افزودن کاربندی می توان آنرا کوتاهتر و “بِاندام” و مردم وار کرد. اگر اُرسی(باز) و روزن با چوب یا گچ و شیشه های خرد و رنگین گره سازی می شود. برای این است که در پیش آفتاب تند و گاهی سوزان،پناهی باشد تا چشم را نیازارد و اگر گنبدی از تیزه تا پاکار با کاشی پوشیده می شود تنها برای زیبایی نیست. وانگهی باید دانست که واژه ی “زیبا” به معنای “زیبنده بودن” و تناسب داشتن است نه قشنگی و جمال.

معماری زیبا ایرانی

3- مردم واری( محوری):
مردم محوری به این معناست که معمار در ساخت خانه به تناسب میان اندام های بدن و معماری بنا توجه داشته باشدبه طور مثال معمار ایرانی بلندای درگاه را به اندازه بالای مردم می ‌ گرفته و روزن و روشندان را چنان می آراسته که فروغ خورشید و پرتو ماه را به اندازه دلخواه به درون سرا می آورد. پهنای اتاق خواب به اندازه یک بستر است و افراز طاقچه به اندازه ای است که نشسته و ایستاده به آسانی در دسترس باشد و از طرفی تالار که مخصوص مهمان است به اندازه ‌ ای پهناور و باشکوه بوده که شایسته پذیرایی از میهمانان باشد.

4- نیارش:
ایرانیان درگذشته واژه “نیارش”را بسیار به کار میبردند.نیارش به دانش ایستایی،فن ساختمان ومصالح شناسی گفته می شده است.

در گذشته معماران به نیارش ساختمان بسیار توجه می کردند و آنرا در زیبایی بنا کم تاثیر نمیدانستند.آنها تجربه و تکنیک های زیادی را بدست آورده بودند که همه بر پایه ی نیارش به دست آمده بود. “پیمون”،اندازه های خردو یکسانی بود که در هرجا در خور نیازی که بدان بود به کار گرفته می شد. پیروی از پیمون هرگونه نگرانی معمار را درباره ی نااستواری یا نازیبایی ساختمان از میان میبرده،چنانکه یک گِلکار نه چندان چیره دست در روستایی دور افتاده می توانست با به کار بردن آن،پوشش گنبدی را به همان گونه انجام دهد که معمار کار آزموده و استاد درپایتخت انجام می دادند.معماران با بهره گیری از پیمون و تکرار آن را در اندازه ها و اندام ها،ساختمان ها را بسیار گوناگون از کار در می آوردند. هیچ ساختمانی یکسان در نمی آمدند و هر یک ویژگی خود را داشتند،با اینکه از یک پیمون در آنها پیروی شده بود.

نما اصیل از معماری ایرانی

5- خودبسندگی:
معماران ایرانی تلاش می کردند مصالح مورد نیاز خود را از نزدیک ترین مکان ها به دست آوردند و سعی میکردند که در ساخت بنا نیازمند به مصالح جاهای دیگر نباشند و “خودبسنده” باشند. به این شکل بود که ساخت با شتاب بیشتری انجام می شده و ساختمان با طبیعت پیرامون خود”سازوارتر” در می آمده است و هنگام نوسازی آن نیز همیشه مصالح آن در دسترس بوده است.
معماران ایرانی بر این باور بودند که مصالح باید بومی همان مکان باشند به گفته ی دیگر فرآورده (محصول) همان جایی باشد که ساختمان ساخته می شود و تا آنجا که شدنی است از امکانات محلی بهره گیری شود.

اما گفتنی است که تفاوت این دو معماری را در چند خط نمیتوان بیان کرد ولی همواره گروه ویلا مسکن در تلاش بوده که رضایت شما عزیزان را جلب نماید.

ما در گروه ویلامسکن در تلاشیم تا مطالب مفید و کارآمد را به شما بزرگواران اراِئه دهیم.

نویسنده:گروه مشاوران املاک ویلا مسکن

#معماری#معماری_ایرانی#ویلا#ویلادرشمال#خرید_ویلا#اصیل#ایران#شمال#خانه#فروش_ویلا#طراحی#خانه_درشمال#خرید#فروش#مسکن خرید و فروش دکوراسیون روانشناسی رنگ ها طراحی داخلی قوانین معماری معماری سنتی معماری ژاپنی